Kelebek

KELEBEK / BUTTERFLY

Kelebek:
Yaşamın sonunda ödüllendirilen tırtıl…

Birçok yaşam formu arasında, kelebeklerin hayatı bana gerçekten bir haksızlık gibi geliyor.
Öncelikle hiç de “Kelebeğin ömrü bir gün” değil
Kelebekler, hayatlarına tırtıl olarak başlarlar. Bu dönemde bedenlerini geliştirir ve hayatta kalma becerilerini kazanırlar. Sonra, yaşamlarının olgunluk döneminde, bir koza yaparlar. O koza, tırtılın hem eseri hem de hayatı boyunca biriktirdiği tüm deneyimlerin bir yansımasıdır. İçinde geçirdiği dönüşüm süreciyle, o koza, aslında onun olgunlaşmasının ve gelişmesinin bir sembolü olan eseridir. Sonunda kozadan çıkar, hayatının en güzel haline kavuşur. Özgürce uçar, çiçekten çiçeğe uçar, aşkı bulur ve neslini sürdürür. Ve nihayetinde, hayatını bir ödül gibi tamamlayıp gider.
Peki ya biz insanlar? Çocukluğumuz bir tırtıl dönemi gibidir. İlk adımlarımızı atarken, biz de hayatta kalmayı öğreniriz; eğitim alır, geleceğimiz için bir meslek edinmeye çalışırız. En acemi çağlarımızda aşkla tanışır, bu dönemde kendimizi bile tam olarak anlamadan çocuklar dünyaya getiririz. Orta yaşlarımıza geldiğimizde ise meslek hayatımızda ilerleriz; bir şeyler yaratır, düşünceler geliştirir, eylemler yaparız. Belki bir buluş, belki bir sanat eseri ortaya koyarız.
Ama sonra ne olur? Yaşlılık gelip çattığında, gücümüz tükenir, bedenimiz yavaşlar. Hastalıklar bizi sarmaya başlar. Bütün bu yaşam mücadelesi, hayatın ödülünü almak yerine, acılarla, ağrılarla, tükenmişlikle sona erer.
Ve işte bu yüzden, kelebeklere gıcığım.

Butterfly:
The caterpillar, rewarded at the end of life..

Among all the living beings, a butterfly’s life feels incredibly unfair to me.
First, it’s not true that “a butterfly’s life lasts only a day.”
Butterflies begin their lives as caterpillars. During this stage, they develop their bodies and learn survival skills. Then, in their maturity, they create a cocoon. That cocoon is both the caterpillar’s work and a reflection of all the experiences it’s gathered throughout its life. Within it, the caterpillar transforms, and that cocoon becomes a symbol of its growth and maturation. Eventually, the butterfly emerges, reaching its most beautiful form. It freely flies from flower to flower, finds love, and ensures its lineage continues. Finally, it completes its life like a reward, peacefully fading away.
But what about us humans? Our childhood is like a caterpillar phase. We spend those early years learning to survive, getting an education, and preparing for a future career. In our most inexperienced years, we fall in love, and often, without fully understanding ourselves, we bring children into the world. As we enter middle age, we progress in our careers; we create things, develop ideas, and take action. We might come up with an invention or create a work of art.
But then what happens? When old age arrives, our strength fades, our bodies slow down, and illness takes hold. All the struggles and efforts of a lifetime don’t lead to the reward of a peaceful life; instead, they end in pain, aches, and exhaustion.
And that’s why I can’t help but feel frustrated with butterflies. The difference is just too unfair.